Een knieval voor de islam of zwichten voor het gepeupel

‘BIELLIEUP! BIELLIEUP! BIEP!’, krijst de intercom op de gang. Ontwakend uit een erotisch getinte droom, hijs ik mij, geïrriteerd omdat de droom net leuk begon te worden, overeind in m’n nog aangenaam lonkende bed. De digitale wekker een blik gunnend denk ik, godverdomme, wie heeft het lef om mij te wekken om 13:48u? ‘Godver, de godverdomme’, mompel ik (want mijn vocabulaire behelst niet zoveel woorden gedurende het ontwaken), me naar de intercom struikelend om de boosdoeners audiëntie te geven. Terwijl het bezoek zich naar de lift begeeft, schiet ik in een spijkerbroek om de fiere ochtenderectie (zo midden op de dag) en mijn exhibitionistische trekjes te verhullen.

Wanneer ik bij de voordeur kom, zie ik twee vrouwen die ik niet ken de lift uitkomen. Enkel het feit van geslacht maakt dat de scherpe kantjes, van de in de middag optredende ochtendhumeur, plaatsmaken voor een wat socialere instelling. De één oogt als een verdwaalde, maar kuise, hippie. Niks ‘free love’ dus! En de ander is beduidend jonger en komt iets vlotter op mij over, maar eveneens verstoten van enig seksuele allure. Nog even heb ik spijt dat ik niet de intercom heb genegeerd en gepoogd om de droom te vervolgen, terwijl het stemgeluid van de oudere van het stel op verontschuldigende toon mijn trommelvlies heeft bereikt. ‘Ja, u verwachtte hoogstwaarschijnlijk iemand anders?’, omdat ik zonder een naam af te wachten direct sluis naar de lift had geopend.

Nog de voordeur naderend vervolgt ze naadloos: ‘Wij willen u graag uitnodigen…’ Ah, gezellig een feestje, denk ik. Wat direct in de kiem wordt gesmoord door: ‘…om de herdenking…’ Is er iemand dood die ik zou moeten kennen? ‘…van Onze Lieve Heer, Jezus Christus, bij te wonen. Zoals u weet…’ Alweer dat gevousvoyeer! Nou, daar heb ik geen zin in en interrumpeer gelijk: ‘Sorry, ik heb al toegezegd op een uitnodiging van een haas om chocolade-eitjes te zoeken op die dag!’ Nog vriendelijk groetend, terwijl ik de deur voor mij laat spreken om een einde aan dit gesprek te breien.

In de huiskamer aangekomen zet ik de televisie aan, alvorens de waterkoker te vullen, aan te zetten en de theepot van een zakje groene thee (want ik heb ooit gelezen dat dit effectiever is dan koffie om het wakker worden te bevorderen) te voorzien en verlaat de huiskamer. De blaas geledigd en m’n tanden gepoetst kom ik terug in de huiskamer, waar ik het hete water in de theepot giet, enkel om dit later weer over te hevelen naar een theeglas. Nippend aan de thee nestel ik me voor de grijze kast, waar de zoveelste herhaling cq. aanpassing van het NOS journaal nu pas tot mij doordringt. Wat blijkt? Er zijn weer aanslagen geweest in Europa. Dit keer was Brussel aan de beurt, wat mindere goden dan Michel de Nostradamus hadden kunnen voorspellen met al die recente huiszoekingen.

Ah, is het zo’n dag? Die televisie hoeft de komende tijd dus niet aangezet te worden, want ik weet toch al wat er op is. Wat dat betreft is het, vooral achteraf gezien, toch beter wanneer een André Hazes de pijp uitgaat. Allerhande ‘experts’ die als voorjaarskrokusjes de grond uitschieten en bovendien nog een platform krijgen om hun bedenkelijke expertise van een publiek te voorzien. Typische Man Bijt Hond volk welke, tijdens het winkelen op een of ander obscuur marktje, gevraagd wordt of zij zich nog wel veilig voelen op een locatie waar zoveel mensen samenscholen. Politici die weer populistische uitlatingen doen, uiteraard aangepast aan de eigen achterban.

Maar vooral is het koren op de molen van de PVV, die qua publiciteit voorlopig sowieso niets te klagen had met dat minder Marokkanen gedoe. Want of de daders eigenlijk wel direct of indirect iets met de islam te maken hebben is irrelevant, de onderbuik heeft gesproken en dus moeten de grenzen dicht. ‘We gaan niet, net zoals de HEMA, een knieval maken voor de islam!’ Uiteraard zullen de VVD en de CDA, na een zegje van de peroxidekoning, in een poging de PVV’s kaas van het brood te eten door in ietsjes minder kleurrijke woorden de PVV-voorman na te apen. Ze moeten per slot van rekening de naar de PVV weglopende kiezer weer terugwinnen. Zielig eigenlijk hoe de één z’n misère en zetel voor de ander betekent.

‘Oh, nee!’ Ook Feestboek zal weer overspoelen met steunbetuigingen in de vorm van aangepaste profielfoto’s en dat terwijl de Franse vlaggen nog niet eens allemaal weg zijn. Ik neem plaats aan mijn bureau en klop driftig op m’n klavier. ‘Hoppa!’ En m’n Feestboekstatus is veranderd in ‘PRIJSVRAAG: Wie is de eerste met een doorschijnende Belgische driekleur over zijn/haar profielfoto?’, terwijl mijn gedachte nog doorracet over de implicaties omtrent de publieke opinie. Hierbij blijft één enkele vraag zich alsmaar manifesteren: ‘Moeten we kiezen tussen een knieval voor de islam en zwichten voor het gepeupel?’ En ik weet al wat ik kies, want ik laat mij leiden door het gegeven dat échte moed wordt gedefinieerd door de reactie op de meest directe dreiging.